सध्याच्या आयुष्यात माणसांपेक्षा वास्तूला अधिक महत्त्व दिलं जातं. पण घर ही संकल्पनाच मुळात तिथे राहणाऱ्या माणसांवर उभारलेली आहे हे मात्र विसरतात. निर्माते अनंत पणशीकरांचं मात्र त्यांच्या 'वास्तू'बद्दल वेगळंच मत आहे...
सहा महिन्यांपूर्वी आम्ही विलेपार्लेच्या या नवीन घरात राहायला आलो. याआधीही आम्ही पार्ल्यातच राहत होतो. पण नवीन घर घ्यायचा जेव्हा विचार केला तेव्हा दुसरं घरही पार्ल्यातच घ्यायचं हे ठरलं होतं. टेरेस फ्लॅट घेण्याची माझ्या बायकोची इच्छा होती. म्हणून यावेळी आम्ही टेरेस असणारा फ्लॅटच घेतला.
आत्तापर्यंत आम्ही वेगवेगळ्या कारणांनी सहा ते सात घरं बदलली. घर सोडताना अनेकांना गहिवरून येतं. माझ्याबाबतीत असं कधी झालं नाही. घर सोडताना वाटणारं दुःख मला कधीच वाटलं नाही. याला अपवाद एकच खेतवाडीतलं घर. माझं अर्धअधिक आयुष्य गिरगावतल्या खेतवाडीमध्ये गेलं. ते घर सोडताना मात्र खूप वाईट वाटलं होतं. त्यानंतर घरं बदलत गेली पण माझ्या मनातल्या खेतवाडीच्या घराची जागा नंतरच्या कोणत्याच घराने घेतली नाही.
मला घरं सोडताना कधी दुःख झालं नाही याचं मुख्य कारण म्हणजे त्या घरातली माणसं माझ्याबरोबर होती. शेवटी घर ही संकल्पना भिंती उभारण्याची नसून त्यात राहणाऱ्या माणसांसाठीच बनवली आहे यावर माझा विश्वास आहे. त्यामुळे कितीही घरं बदलली तरी फारसा फरक पडला नाही.
मला माझं हे नवीन घर पूर्णतः मराठमोळ्या पद्धतीने सजवायचं होतं. माझा मित्र शरद भालेराव याने मला यामध्ये मदत केली. घराच्या सजावटीमध्ये कोणताही भडकपणा मला नको होता. जेवढं साधं आणि सुटसुटीत ठेवता येईल तेवढं ठेवण्याचा आम्ही प्रयत्न केला. घराला फिकट कॉफी आणि पांढरा रंग दिला आहे. गडद रंगांमध्ये घरातली माणसं आणि त्यांचं व्यक्तिमत्त्व उठून दिसत नाही असं मला वाटतं. पण केशरी हा माझा आवडता रंग आहे म्हणून पडदे, उशा, लोड यांच्यात विविध रंगांची रंगसंगती केली.
बायकोच्या जुन्या साड्यांचे आम्ही चादरी, उशांचे अभ्रे, पडदे बनवले. मला जुन्या गोष्टींची जास्त आवड आहे. त्यामुळे घरातलं फर्निचरही थोडं जुन्या काळाकडे झुकणारं असंच ठेवलं. लाकडी खांब, समई, दरवाजे यामुळे घराला एक वेगळेपण येतं. या घराची खासियत म्हणजे या घरातून सूर्योदय आणि सूर्यास्त दोन्ही दिसतात.
घर घेताना आम्ही वास्तूशास्त्राची मदत घेतली नाही. पण जेव्हा घराची सजावट करणार होतो तेव्हा मात्र वास्तूशास्त्रानुसार काही गोष्टी केल्या. माझा वास्तूशास्त्रावर विश्वास आहे. इतकी वर्ष घरं बदलत राहिल्यामुळे वास्तूचे चांगले वाईट दोन्ही अनुभव आम्हाला आले आहेत. असं असलं तरी कोणत्याही गोष्टीच्या आहारी जाणं मला आवडत नाही. जे शक्य होतं आणि जे बुद्धीला पटलं तेवढंच केलं. शेवटी त्या घरात राहणाऱ्यांचा कम्फर्टही तेवढाच महत्त्वाचा.
ड्रीम होमचा विचार केला तर जे पहिलं घर आपण घेतो तेच खरंतर ड्रीम होम असतं. कारण पहिलं घर घ्यायचं याचीच स्वप्न आपल्याला झोपू देत नाहीत. एकदा का स्वतःचं पहिलं घर झालं की नंतर होणारी प्रत्येक घरं ही गुंतवणूक किंवा आवड या उद्देशाने घेतली जातात. स्वप्नातलं घर ते राहत नाही. १९८८ मध्ये जे मी पहिलं घर घेतलेलं तेच माझं ड्रीम होम होतं. जसा काळ बदलत जातो तशी घरांबद्दलची आणि आपली स्वप्नंही बदलत जातात.
माझं आतापर्यंतच्या कोणत्याच घराशी जिव्हाळा नसला तरी जिथे असू ते प्रत्येक घर दिसायला चांगलं असावं, तिथे माणसांचा राबता असावा, चांगल्या-वाईट प्रसंगी आपली जवळची माणसं आपल्यासोबत हवी, पार्ट्या व्हाव्यात, गाण्यांच्या मैफली, गप्पांचे फड रंगावेत, असं ते प्रत्येकाचं हक्काचं घर असावं असंच मला वाटतं. माझी आत्तापर्यंतची प्रत्येक घरं ही अशीच होती यातच मला समाधान आहे.
आता नोकरीतून निवृत्त झालोय. गेल्या वर्षी दोन्ही मुलांची लग्नं झाली. त्यामुळे महत्त्वाच्या अशा घरच्या खर्चातून मी मुक्त झालो. आता जे काही कमावलं ते सर्व जगण्याचा एक भाग असणाऱ्या थिएटरसाठी. कारण थिएटर हे माझ्या हृदयाच्या खूप जवळ आहे. त्याशिवाय राहणं मला तरी शक्य नाही.
शब्दांकन - मधुरा नेरूरकर
मोबाइल अॅप डाउनलोड करा आणि राहा अपडेट